Heb andere moeders lief als jezelf

Kathryn Butler

Heb andere moeders lief als jezelf

Waggelend door het park, stopte hij zo nu en dan, wisselde een blik met zijn moeder en glimlachte zo breed als de horizon. Haar ogen reflecteerden zijn vreugde, en ze leidde hem met een tederheid - gestolen uit een verhalenboek. Haar neiging om lief te hebben leek net zo natuurlijk als ademhalen. Terwijl haar zoontje zich er nog steeds in verheugde om naar haar te kijken, maakte ze een opmerking die me verbaasde. ‘Vrienden van mijn moeder zeggen dat ik hem in gevaar breng door hem te vaccineren,’ zei ze, haar gezicht vol bezorgdheid. ‘Op grond van wat ik heb gelezen, denk ik niet dat ik dat doe, maar ze geven mij het gevoel dat ik een vreselijke moeder ben.’

Haar verontrustende woorden kwamen mij bekend voor. Ze spiegelden de bezorgdheid die ik kende van een vriendin, wiens kleine meisje paardenbloemen aan een pony voerde, terwijl wij kletsten: “Mijn vriendin zegt dat ik haar helemaal verkeerd opvoed. Elke keer als we elkaar ontmoeten, blijf ik achter met een schuldgevoel.” Ik herinnerde mij hoe mijn collega - een briljante chirurg die bewonderd werd vanwege haar betrokkenheid - evenzo met schaamte sprak over haar teruglopende borstvoeding waardoor ze gedwongen werd de voeding aan te vullen met flesvoeding. Ik herinnerde me mijn eigen wanhoop -en het daarbij behorende schuldgevoel- om mensen te overtuigen dat het weglaten van broccoli uit mijn dieet mijn zoon niet zou helpen om flauwvallen te voorkomen.

Heb andere moeders lief als jezelf

Als moeders beseffen we heel goed de zwaarte van de taak waarmee God ons heeft belast. Vanaf het eerste moment dat we een kronkelend roodachtig bundeltje in onze armen wiegen, weten we dat onze taak opeens cruciaal, mooi en afschrikwekkend is. We voelen het gewicht, de ernst.
Christelijk gemeenschap kan bemoedigend zijn, als deze last op ons drukt. In onze uitputting en zwakte hebben we de hoop en kracht nodig die alleen ontspringt uit het Evangelie. We hebben het nodig om gewiegd en gedragen te worden, om omhoog gehouden te worden door handen die ons in liefde aan de waarheid houden. (Efeze 4:15)

Echter, te vaak laten we de christelijke toewijding wel zien aan zieken, armen en behoeftigen, maar niet aan moeders die het moederschap anders vormgeven dan wijzelf. Het lichaam van Christus verbindt ons over de hele wereld, maar in speeltuintjes en op Instagram, woedt de moederoorlog voort.

Borstvoeding is het beste, verklaren we... een onbetwist principe in landen waar geen schoon water voorhanden is. Maar deze verklaring veroordeelt vrouwen met een borstontsteking of een anatomische afwijking waardoor ze geen melk produceren. Thuisblijf-moeder zijn is het beste voor kinderen, claimen sommigen... wat schuldgevoel laadt op moeders die moeten werken om hun gezin te onderhouden. Scholing is het beste voor onze kinderen om deel te kunnen nemen aan wereld en een getuige voor Christus te zijn...maar kinderen met speciale behoeften, of afwijkende ontwikkeling, of leermoeilijkheden zullen niet gedijen in zo’n omgeving. Steeds weer is er strijd, er wordt gezwaaid met argumenten voor of tegen fopspenen, samen slapen, slaaptraining, scholing, discipline, en welke avocado’s we moeten kopen op de markt.

Het Lichaam van Christus verbindt ons over de hele wereld, maar in speeltuintjes en op Instagram, woedt de moederoorlog voort.

Stop de moederoorlog!

Te midden van alle leerstellingen, komt het gesprek over Christus’ werk voor onze kinderen zelden ter sprake. De constante controle ontmoedigt de al belaste moeders, verbreekt de verbondenheid en leidt af van de levenwekkende waarheid van het Evangelie. De moederoorlog stript ons gezinsleven en onze Facebook feeds van het getuigenis van Christus.

De Bijbel roept ons duidelijk op tot méér. God gaf het gebod om elkaar lief te hebben aan Mozes (Leviticus 19:18). Jezus bevestigde en verhelderde dit (Markus 12:31), en de apostelen zetten dit ook uiteen in het licht van het Evangelie (1 Petrus 1:22). Als volgelingen van Christus, moeten we dienen waar God ons leidt, het zendingsveld betreden (Mattheus 28:19-20), en hard werken in Zijn Naam, uit liefde voor Hem, Die ons heeft liefgehad. Liefde in Christus kent geen grenzen en houdt niet vast aan haar eigen ideeën (1 Korinthe 13:4-7).

“Wanneer wij elkaar liefhebben in Christus, zullen onze wederzijdse ervaringen in het moederschap onze verschillen overtreffen.”

Onze zusters hebben liefde nodig! Als twijfel en verwarring zich nestelt in het hart, hebben we het goede nieuws dat Christus ons geneest en ons vernieuwt nodig. Als we elkaar liefhebben in Christus, vestigen we de aandacht op onze gezamenlijke ervaring in plaats van op onze verschillen. Iedere moeder voelt de noodzaak haar kinderen te beschermen, een instinctieve drang. We kunnen ons allemaal herinneren, vanaf de dag dat we ons eerste kind in de armen hielden, dat de liefde dieper gaat dan we ons ooit hadden voorgesteld. Dit vloeit voort uit het onmetelijk diepe en overvloedige doel van onze Schepper. Als we koesteren, zwoegen en offers brengen voor onze kinderen, herinneren wij ons Diegene Die Zich opofferde voor ons allen (1 Petrus 3:18). Zulke adembenemende waarheden overtreffen verreweg de armzalige waarde van wat je wel of niet eet en de volgers op sociale media. Als we het één-maat-label hangen aan ouderschap schieten we tekort in het liefhebben van elkaar, en laten we Gods onovertroffen werk in het moederschap buiten beschouwing.

Psalm 127:1-3 legt onze vergissing bloot:
Als de HEERE het huis niet bouwt,

tevergeefs zwoegen zijn bouwers eraan;
als de HEERE de stad niet bewaart,
tevergeefs waakt de wachter.
Het is tevergeefs dat u vroeg opstaat,
laat opblijft,
brood eet waarvoor u moet zwoegen:
de HEERE geeft het Zijn beminde in de slaap.
Zie, kinderen zijn het eigendom van de HEERE,
de vrucht van de schoot is Zijn beloning.
De psalmdichter benadrukt dat géén huis of stad staande kan blijven, zonder Gods onovertroffen genade. Het is opmerkelijk dat het bouwen van een huis of het bewaken van een stad wordt vergeleken

met het ‘bouwen’ van een gezin: de kinderen die we baren weerspiegelen Gods handwerk.

Geen pasklare gevallen

God verbindt ons met een bedoeling met specifieke kinderen. Dat Sarah Izak baarde was geen vergissing of ongeluk. Ook niet bij Jakob en Jozef, David en Absalom, of Elisabeth en Johannes. De Bijbel zet lijnen uit naar Christus, waarbij ieder individu een unieke rol speelt in het verhaal. En zo zijn ook onze kinderen zorgvuldig uitgedacht, hun persoonlijke eigenaardigheden en uitdagingen beschreven in het plan voor ons leven. De kinderen die wij baren zijn geheel uniek in hun stempel op de geschiedenis, hun rol in Gods koninkrijk, en het DNA in hun cellen.

Hoe kunnen we zulke enorme verschillen, zulke Goddelijke bedoelingen, in een vuistregel vatten? Hoe kunnen we onze zusters in Christus berispen voor hun verschillende manieren van moederschap, als ze door God - Die hun zwakke en onbehouwen kanten kent, hun talenten en onbeholpenheid- geroepen zijn om haar eigen unieke kinderen op te voeden en hen koos, met de belofte dat alle dingen meewerken ten goede (Rom. 8:28)?

Het moederschap kent geen pasklare gevallen. Het vertegenwoordigt een nauwkeurig door God bedacht paar van twee unieke zielen: een kind en zijn opvoeder. Het mandaat van deze door God bedachte relatie is duidelijk: onze kinderen onderwijzen om God lief te hebben boven alles en onze naaste als ons zelf (Markus 12:30-31).

Strijd over de manier waarop wij dit doen, brengt ons niet bij dit doel. Integendeel, het leiden van onze kinderen naar Christus begint met elkaar lief te hebben. Het begint met het liefhebben van onze -door de strijd vermoeide - zusters op deze reis, terwijl we God voortdurend de lof toebrengen.

Artikel: Desiring God – ‘Love other mothers as yourself’ door Kathryn Butler

https://www.desiringgod.org/ar...

Vertaling: Ria Blonk